CRIM – Castells de sorra

Ya va tiempu
que me tiren de los todiellos
que m’obliguen a caleyar
caleyar peles altures
y ya nun sé
cómo sorriír y cómo falar bien
nun me presta dir peináu
que’l mio glayíu lu afuegue una corbata

nun veo sentíu
toos decidíos a caleyar
solos y cansaos
per desniveles bien pindios
too cae y ruempe, nun taré
onde too muerre, onde too se vende
onde s’empaqueten los sentimientos
el preciu qu’escolinga de los tos pies
sé’l vacíu que tengo dientro de mín

Por qué coyones tengo que faceme grande
castiellos de sable esbarrumbaos
por qué me faen ser lo que tanto tarrezo
recuerdo aquellos castiellos tragaos poles foles del mar

toi cayendo
acaldía ta más pindio
alcuérdome cuando too yera grande
y les mañanes enllenando’l pechu de ganes
murnio
cuando’l moratón agrisó
cuando los mitos foron realidaes
y les vides firmes financiaes

nun-y veo sentíu
toos escoyeron ser dominaos
pola ambición de tener más que los tos collacios
veo mierda nel to cerebru
ná de lo que me dicen ye cierto
nun voi faceme grande, fadréme vieyu
un vieyu que faiga grandes castiellos
un neñu feliz y etenru

bien abaxo van veme aquellos
compañeros d’escuela, y agora aguarones
esi traxe nun te fae más humanu
soi feliz y lo que tengo ye a ti y una guitarra