domingo, 4 de octubre de 2015

Narco - Tu dios de madera





Dicen que cuando s’avera la hora la muerte,
ún entama a creyer en Dios.
A mín pásame tolo contrario: acaldía que pasa
tengo más prebes de que Dios nun esiste.
Lo qu’esiste ye la relixón, y nel so nome fáense
les mayores atrocidaes del mundu.

Tento camudar de verdá,
tento escapar de nun progresar, quiero por fin rendime,
retirame de toa esta mediocridá.
Somorguiáu nesta galbana,
caleyo moráu pela cai esperando que salga,
qu’apaeza un golpe de suerte que cambie la mio vida,
que cambie’l mio alma, tan puerca de too, de tolo que m’arrodia,
tan enllena  muerte, tan enllena muerte de munchos collacios,
tan enllena muerte de munchos collacios.

Y ye que fartes, españes y pégues-y pataes al mundu;
y ye que canses de too, y termines nun creyendo en na.
Depués de tanta miseria,
cómo quies que siga creyendo qu’esiste’l to dios.
¡Pues claro que non, nun esiste’l to dios de madera!

Pero sigo creyendo na to ilesia,
na to ilesia con propiu país, presidente y bandera,
y con ayalgues, oru y dineru que munchos que muerren de fame quixeren.
Nunca podréis multiplicar esos peces,
pero sí agrandar les riqueces en cuentes corrientes,
nun lo entiendo, que vendan un poco d’arte
y dean de comer a esa xente
Que vendan un poco d’ arte y dean de comer a esa xente,
que vendan un poco d’arte y dean de comer a esa xente.

Y ye que fartes, españes y pégues-y pataes al mundu;
y ye que canses de too, y termines nun creyendo en na.
Depués de tanta miseria,
cómo quies que siga creyendo qu’esiste’l to dios.
¡Pues claro que non, nun esiste’l to dios de madera!


¡Pues claro que non, nun esiste’l to dios de madera!

Puxarra d’educación que t’enseña a vivir como nun quies,
mierda de vida que nunca dexa escoyer y ciega.
¡A chupala na boca!
Que suelta pallabres que son mentires,
¡a chupala na boca castrones!
¡a chupala vida!

Prósperes families que viven na llocura,
mentes más despiertes que busquen na basoria,
bilordien y cáguense, nel dios que toos adoren;
al marxe la sociedá esperen que llegue la so hora.

Siiiiiiiiiiii....

Si nunca tuvisti prexuicios,
nin res qu’agradecer
vives tranquilu forciáu na cai.
¿A quién tienes qu’obedecer?
Al instintu, al estómagu, al sentíu de desconfiar,
pero nunca a políticos nin a dioses creaos pola humanidá, ¡non!.

Pues claro que non, nun creo nel to dios de madera.


...y esta nueche nun pienso rezar...que-y dean pel culu a Dios !!!!!

No hay comentarios:

Publicar un comentario