viernes, 17 de enero de 2014

Andrés Calamaro – Cuando no estás





Cuando nun tas o atópome n’otru llugar del mundu,
cuando nun tas enquivócome cada mediu segundu.
Cuando nun tas la soledá aconséyame mal.

Cuando nun tas nun nun s’abre’l paracayíes y salto igual,
y piérdome n’habitaciones vacíes.
Cuando nun tas, cuando nun tas conmigo.

Cuando nun tas la casa vacía entruga cuándo tornarás,
y escribo versos crueles conmigo.
Cuando nun tas toi asperando que tornes.

Cuando nun tas paso’l día cuntando minutos,
cuando nun tas o me pierdo en un laberinto oscuro.
Cuando nun tas la soledad me aconseja mal.

Cuando nun tas la casa vacía entruga cuándo tornarás,
y escribo versos dalgo crueles conmigo.
Cuando nun tas toi asperando que tornes.

Cuando nun tas la casa vacía entruga cuándo tornarás,
y escribo versos crueles conmigo.
Cuando nun tas toi asperando que tornes.

Cuando nun tas, namái aspero vete llegar per esa puerta.
Lo que pasa cuando tornes que te quiero más, toi asperando que tornes.
Cuando nun tas conmigo...
Cuando nun tas conmigo...
Cuando nun tas conmigo..

No hay comentarios:

Publicar un comentario